lunes, 5 de julio de 2010

¡LES PERERES MEN CABALGAN DE NUEVO!

Primer “torneo de verano” y primera victoria para Les Pereres Men, un equipo cuyo nombre infunde respeto allí donde va, porque la colección de victorias en estas competiciones ya es algo importante. Con menos centímetros que en otras ocasiones, y de nuevo ante rivales de buen nivel que ya deben empezar a estar hasta los co***** de nuestros chavales, nuestro equipo se llevó la victoria el pasado sábado en las 24 horas de Albaida. Y eso que allí estaban, de nuevo, el Construcciones Emijor de Xarli Vila & Co y el Muro del altísimo Javi Lucas (¿recordáis a “Malakay” y su hermano "Morrison"?), que en la final estuvo enchufadísimo desde el triple, lo que no fue suficiente.

En la horrible grada del pabellón de Albaida (demasiados metros por encima de la pista) algunos incondicionales como Vule, Rebanyetor, Enrique, una buena amiga de Alberto o el que escribe (con sus gemelos Kobe & Magic) estuvimos animando a nuestros amigos en el inicio de una gira estival que promete mucho, y más tras ganar el torneo con una clara reducción en altura con respecto a otros años.

La final ante el Muro estuvo igualada en la primera parte, sobre todo gracias al acierto exterior de los azules, pero poco a poco la mayor calidad de nuestro bloque se impuso, y tras un “arreón” de Sergio, dominamos en el segundo periodo con ventajas que oscilaban entre los 4 y 10 puntos. El Muro se acercó por momentos, pero Les Pereres Men jugaron con una gran sensación de control y firmeza, una seguridad tremenda que se han ganado nuestros chavales a base de partidos y partidos, de muchísima experiencia pese a su corta edad, que les llevó, una vez más, a alzar la copa más grande y llevarse el sobre más lleno. Pero vamos a analizar uno a uno a nuestros 9 héroes (in alfabetical order):

Alberto el Rojo: Si los aficionados en Sudáfrica vibran con “La Roja”, las aficionadas en Albaida vibraron con “El Rojo”. Fue el anotador más consistente del juego interior de nuestro equipo, y aunque falló un par de canastas claras bajo el aro, finalizó de maravilla la mayoría de las jugadas y no perdonó cuando tuvo tiros claros a la media distancia, algo que se dio encima en los momentos “calientes”, en los que, de nuevo, “lo vimos todo rojo”. Está en racha a todos los niveles ;)

Angel Gasol: Pedazo de alegría que nos llevamos al ver jugando con Les Pereres al joven crack xativí que juega en el Genovés. Angel hace relativamente poco que ha empezado en esto del basket, pero sin embargo aúna un montón de virtudes (buenos fundamentos, buen tiro, actitud defensiva, descaro, garra...cualidades de Pau, de ahí el mote que le hemos puesto, pívots altos y delgados pero con mucha calidad). De hecho cuando se emparejó con Javi Lucas no lo hizo nada mal sino todo lo contrario. Como diría el maestro Yoda “la fuerza es muy intensa en él”. Habrá que estar atentos a su progresión, porque si ya tal y como está es una máquina, si gana un poco de músculo puede hacer más de un destrozo.

Antonio Decker: “El Coronel” es quizá el hombre perfecto para dirigir este equipo. Sabe cómo rotar el banquillo, conoce a la perfección a sus jugadores, y desde luego sabe también como despertarles cuando están de “pájara”: “no me preocupa que nos hayan metido esos tres triples seguidos, porque después fallarán otros tres, me preocupa que dejéis de perder balones tontos en ataque”. Acto seguido el Muro falló tres triples, Les Pereres Men anotaron por doble partida y nuestros amigos otra vez a dominar el encuentro.

César Scary: Otro buen amigo al que nos alegramos mucho de ver en nuestro equipo, aportando lo de siempre, que dada la composición de nuestro cuadro eran cosas fundamentales todas ellas: defensa, intimidación, fuerza en la pintura y necesidad de ayudas en la defensa rival tras recibir, lo que forzaba faltas o facilitaba que rodando el balón quedaran compañeros desmarcados. Importantísima, imprescindible su participación nos atreveríamos a decir. Gran final la suya.

David Iceman: No jugó nada mal pero estuvo quizá demasiado centrado en labores “oscuras”. Dirigió bien y subió la bola con seguridad (no en vano era el mejor “ball handler” de largo de todos los que había en la cancha), distribuyó correctamente el juego y aseguró dos tiros libres importantísimos al final del encuentro. Aportó un montón de cosas buenas para el equipo y está mucho más pendiente de hacer lo necesario para ganar que de otra cosa, pero eso no es incompatible con que disfrute un poco más de estos partidos con los amigos.

Joan Easy: Dudó alguna vez a la hora de tirar (algo normal hasta que se suelte tras otra temporada “maniatado”), pero cuando lanzó fue mortífero. Está mucho más ligero y rápido, y cuando sepa aprovechar bien su nuevo físico aún tendrá más artillería en su ya extenso armamento. Pero sobre todo conserva una gran virtud: es el tío que comete menos errores del equipo, algo que tiene mucha más importancia de la que parece. Como pasador sigue estando infravalorado.

Pedro X3: le pusimos el mote el año pasado por ser como el BMW todoterreno, aunque el apodo no nos acaba de convencer e igual se lo cambiamos. De nuevo polivalente, aportando un poco de todo, y aunque no acabó de enchufar los tiros lejanos, estuvo muy bien en defensa y en los intangibles. Sobre la cancha viene a ser una especie de Ron Artest pero sin que se le vaya la pinza ni cantar rap.

Sergio Slywalker: Qué decir de él ya. El terror de las defensas, la máquina de anotar, la referencia en los momentos calientes... Líder indiscutible y alma de este equipo, marcó diferencias en el tiro exterior, ayudó mucho en el rebote, recuperó balones, e incluso se permitió renunciar a un par de tiros claros para tratar de asistir a sus compañeros y así involucrarles en el juego. Porque aunque Sergio haga muchos puntos no es para nada un chupón. Es sencillamente un crack.

Txiqui Camús: Disfrutó muchísimo y nos hizo disfrutar en la segunda parte con un par de grandes jugadas, una continuación muy bien leída a un pase tremendo de Sergio que finalizó sin dudar, y un gran rebote ofensivo con posterior asistencia a Joan para que este clavara un triple y desatara un subidón de adrenalina en todo el equipo. No desentonó en absoluto ante los gigantes del Muro, y puestos a ponerle alguna pega, le sigue faltando algo de “fuelle”, algo que está al alcance de su mano arreglar además de manera bastante fácil. Sus zapatillas “101 Dálmatas” siguen siendo la sensación.

Tanto el Muro como el Emijor, así como viejos conocidos como Nevereta querrán vengarse el día 17 en las 24 horas de Ontinyent...Y allí el torneo promete ser ES-PEC-TA-CU-LAR, porque este es un clásico entre los clásicos.

Yo os recomiendo que vengáis si queréis disfrutar de unos partidos que son lo máximo, porque reúnen la esencia de la competición oficial, pero con los jugadores gozando de una libertad que solo tienen en el baloncesto amateur, dando lo mejor de sí mismos sin cuadrículas ni corsés. Baloncesto en su más pura esencia aunado con la emoción de una competición eliminatoria ¡¡¡Pero que grande!!! ¡¡¡Que viva el basket!!!

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Q gran q eres lakers, fas q cada vegada m'agrade més el basket jeje, el torneig d'albaida va ser memorable, jo per lo menys mai havia jugat un 24 hores de basket i ho vaig passar en gran amb un gran grup de gent, ens veiem prompte, un abraç.


camus.

Vince dijo...

Lakers al pobre Angel l'has canviat de poble!! ya se q huí per huí dir "soc de la Llosa" està molt ben vist, (jejeje), xo aquest jugador si no tinc mal entés es de Genovés. Crec que l'has confós amb Joan Angel, que si q es de la Llosa, també es pivot, xo juga a Genovés.

Enhorabona campions!!! A PER LA PRÒXIMA!!

Mike dijo...

quin disfrute!!que enveja me fan esta generaciò de Pereresmen!!com viuen el basket!!Enhorabona per este primer torneig!!

Lakers dijo...

Sí, ja m'ho han dit Vince, ho lamente molt, la confusió ha sigut eixa. Ho canvie però ja. Disculpes als afectats...

Easy dijo...

Angel es de xativa! i juga a genoves